W tytule książki Ewy Bieńkowskiej „Co mówią kamienie Wenecji” nie ma znaku zapytania, bo autorka o mieście opowiada z pozycji osoby, która miasto przeszła, wielokrotnie odwiedzała, mieszkała. Poznała dogłębnie. Biografia Wenecji? Eseistyczny przewodnik? Zdecydowanie więcej – eseje Bieńkowskiej opowiadają bardziej niż o mieście, o zżyciu się z nim.
Debiutancka powieść Toni Morrison – pierwszej czarnej pisarki nagrodzonej literackim Nobla – pokazuje w esencji warsztat pisarski i główne wątki obecne w późniejszej twórczości. Dlaczego tak długo czekała na polski przekład?
Ufamy zdjęciom. Bywają pamiątkami. Dowodami istnienia. Zapisem naszego momentu w czasoprzestrzeni. Zdjęcia znaczą i opowiadają świat – wygodne warstwy tego banalnego stwierdzenia odrywamy, kiedy przychodzi nam zmierzyć się z projektem takich dokumentalistów jak Wojciech Wilczych i jego „Niewinne oko nie istnieje”.
Przekonania polityczne prezydenta w najnowszej powieści Michela Houellebecqa sprowadzają się do: „Zostałem wybrany na prezydenta”. We Francji – o tym akurat Houellebecq nie pisze – prezydentem zostaje ten, kto ma w swoim dorobku choćby jedną książkę.
Zasiedlanie nowego miejsca to nie tylko zadomawianie się w miejscu i wśród ludzi, ale także w krajobrazie. Na Ziemiach Odzyskanych – albo jak wolą inni Ziemiach Zachodnich – pejzaż, przyroda i pogoda stają się sprzymierzeńcami, łącząc przeszłość i teraźniejszością. W „Odzyskaniu” Anny Robak-Reczek pejzaż pozwala nam odnaleźć swoje korzenie.
Wydawnictwo Literackie wznawia powieści Philipa Rotha w bardzo atrakcyjnej kolorowej oprawie graficznej. Uchodzi za pisarza pewniaka – którego się czyta i do którego wraca. Dziś nie każda powieść broni się. Wiele może znudzić. Trzy powieści, które warto znać, drążą amerykański sen, podwójną moralność, miejsce pisarza w świecie. I do tego trudno oderwać się od każdej z nich.
Wychowujący się w sierocińcu nastoletni Franek pewnego dnia odnajduje babcię, a wraz z nią odnajduje siłę ocalającej od zapomnienia pamięci. W „Ostatnim zdjęciu” Aldona Szczygieł przywraca językową pamięć naszych własnych opowieści z dzieciństwa, w których kluczowa okazuje się intensywność przeżyć. I ogromna nadzieja, że może być lepiej.
Być może największą zaletą debiutanckiej książki Krzysztofa Chronowskiego „Nieobecność” jest ostrość – słów i emocji kryjących się za nimi. Najciekawsza jest jednak decyzja o wyborze gatunku i konsekwentnym pokazaniu, jak fragmenty układają się w cykl – o romantycznym rodowodzie.
Serhij Żadan to w Ukrainie postać kultowa: poeta, pisarz, performer, reżyser. Mieszka w Charkowie. Dziś o niego walczy – wstąpił do tamtejszych jednostek obronnych i broni miasta. Polski Komitet Nauk o Literaturze PAN zgłosił go do literackiej Nagrody Nobla. Akademia Szwedzka musiałaby złamać regulamin, żeby wziąć ją pod uwagę.
Nie żyje Jarosław Marek Rymkiewicz. Dla jednych przede wszystkim poeta z Milanówka, dla innych – duchowy przywódca prawicy. Dla wielu – wybitny badacz romantyzmu. Do książek o Mickiewiczu nie tylko warto wracać, warto uczyć się, jak czytać poetów dawnych i jak im przywracać życie. Najlepsze książki Rymkiewicza to te o Mickiewiczu właśnie.
Miejsce w Sądzie Najwyższym dał jej prezydent Bill Clinton. tym samym stała się drugą kobietą, która kiedykolwiek zasiadała w Sądzie Najwyższym. Ruth Bader Ginsburg stała się ikoną dzięki swoim interpretacjom prawa. Broniła mniejszości, bo doskonale wiedziała, jak to jest być w mniejszości. Książka pokazuje jej pasje, ale także cichego towarzysza – męża.
Najłatwiej było je poznać po tym, że na ramionach nosiły grubą kraciastą chustę. Kobiety ze wsi przyjeżdżające do miasta na służbę miały ją zawsze na sobie. „Niewidoczne. Historie warszawskich służących” to opowieść o niewidocznej pracy kobiet.