Czy nagrody decydują o tym, że książka staje się czytelniczym sukcesem? Czy rankingi najlepszych książek mają sens? Jak tworzy się własne zestawienia? I czy warto wierzyć tym, o których się czyta? Kilka odpowiedzi na zapytania czytelników o rankingi na Literackim GPS-ie.
W tytule książki Ewy Bieńkowskiej „Co mówią kamienie Wenecji” nie ma znaku zapytania, bo autorka o mieście opowiada z pozycji osoby, która miasto przeszła, wielokrotnie odwiedzała, mieszkała. Poznała dogłębnie. Biografia Wenecji? Eseistyczny przewodnik? Zdecydowanie więcej – eseje Bieńkowskiej opowiadają bardziej niż o mieście, o zżyciu się z nim.
Debiutancka powieść Toni Morrison – pierwszej czarnej pisarki nagrodzonej literackim Nobla – pokazuje w esencji warsztat pisarski i główne wątki obecne w późniejszej twórczości. Dlaczego tak długo czekała na polski przekład?
Ufamy zdjęciom. Bywają pamiątkami. Dowodami istnienia. Zapisem naszego momentu w czasoprzestrzeni. Zdjęcia znaczą i opowiadają świat – wygodne warstwy tego banalnego stwierdzenia odrywamy, kiedy przychodzi nam zmierzyć się z projektem takich dokumentalistów jak Wojciech Wilczych i jego „Niewinne oko nie istnieje”.
Przekonania polityczne prezydenta w najnowszej powieści Michela Houellebecqa sprowadzają się do: „Zostałem wybrany na prezydenta”. We Francji – o tym akurat Houellebecq nie pisze – prezydentem zostaje ten, kto ma w swoim dorobku choćby jedną książkę.
Zasiedlanie nowego miejsca to nie tylko zadomawianie się w miejscu i wśród ludzi, ale także w krajobrazie. Na Ziemiach Odzyskanych – albo jak wolą inni Ziemiach Zachodnich – pejzaż, przyroda i pogoda stają się sprzymierzeńcami, łącząc przeszłość i teraźniejszością. W „Odzyskaniu” Anny Robak-Reczek pejzaż pozwala nam odnaleźć swoje korzenie.
Wydawnictwo Literackie wznawia powieści Philipa Rotha w bardzo atrakcyjnej kolorowej oprawie graficznej. Uchodzi za pisarza pewniaka – którego się czyta i do którego wraca. Dziś nie każda powieść broni się. Wiele może znudzić. Trzy powieści, które warto znać, drążą amerykański sen, podwójną moralność, miejsce pisarza w świecie. I do tego trudno oderwać się od każdej z nich.
Wychowujący się w sierocińcu nastoletni Franek pewnego dnia odnajduje babcię, a wraz z nią odnajduje siłę ocalającej od zapomnienia pamięci. W „Ostatnim zdjęciu” Aldona Szczygieł przywraca językową pamięć naszych własnych opowieści z dzieciństwa, w których kluczowa okazuje się intensywność przeżyć. I ogromna nadzieja, że może być lepiej.
Być może największą zaletą debiutanckiej książki Krzysztofa Chronowskiego „Nieobecność” jest ostrość – słów i emocji kryjących się za nimi. Najciekawsza jest jednak decyzja o wyborze gatunku i konsekwentnym pokazaniu, jak fragmenty układają się w cykl – o romantycznym rodowodzie.
Serhij Żadan to w Ukrainie postać kultowa: poeta, pisarz, performer, reżyser. Mieszka w Charkowie. Dziś o niego walczy – wstąpił do tamtejszych jednostek obronnych i broni miasta. Polski Komitet Nauk o Literaturze PAN zgłosił go do literackiej Nagrody Nobla. Akademia Szwedzka musiałaby złamać regulamin, żeby wziąć ją pod uwagę.
Nie żyje Jarosław Marek Rymkiewicz. Dla jednych przede wszystkim poeta z Milanówka, dla innych – duchowy przywódca prawicy. Dla wielu – wybitny badacz romantyzmu. Do książek o Mickiewiczu nie tylko warto wracać, warto uczyć się, jak czytać poetów dawnych i jak im przywracać życie. Najlepsze książki Rymkiewicza to te o Mickiewiczu właśnie.
Miejsce w Sądzie Najwyższym dał jej prezydent Bill Clinton. tym samym stała się drugą kobietą, która kiedykolwiek zasiadała w Sądzie Najwyższym. Ruth Bader Ginsburg stała się ikoną dzięki swoim interpretacjom prawa. Broniła mniejszości, bo doskonale wiedziała, jak to jest być w mniejszości. Książka pokazuje jej pasje, ale także cichego towarzysza – męża.